door Ashley Kolster | nov 22, 2021 |
En dan ben je ineens thuis! Holy Crap. Want je hebt geen besef, geen benul wat er allemaal is gebeurd. Ik blijf maar zeggen’ woon ik hier’, ‘Wat ben ik dankbaar’, ‘wat hebben wij ene mooi huis’, ‘ ik ben zo blij in dit huis’. En dan weer tranen met tuiten. Ik ben de eerste week onwijs emotioneel geweest. Of dat nou nog door de prednison kwam, maar soms barste ik gewoon in huilen uit. Ik kwam natuurlijk in de avond thuis, dus gingen vrij snel naar boven en slapen. Toch last van de nodige jetlag. In Moskou werd ik steeds om 4 uur wakker. Dat werd ik ditmaal ook. Niet zo gek als je een maand om 4 uurs nachts wakker wordt?! Sven (mijn partner) die hielp mij met wassen onder de douche. We hadden last minute nog een douchekruk geregeld, want ik zag al in dat staan hem niet ging worden. Van die taak was ik al compleet uitgeput. Ik werd geïnstalleerd beneden op bed en kreeg ontbijt.
De volgende dag kwamen mijn ouders en schoonouders binnen om even een plan de kampanje te maken. Mijn schoonmoeder heeft de eerste week veel gekookt en mijn schoonmoeder en moeder doen de huishoudelijke taken. Mijn koffer werd door mijn moeder uitgepakt en ik dirigeerde vanuit de stoel waar het moest komen te liggen. Dat de directe familie alleen binnenkomt is zo afgesproken om alleen even directe familie binnen te laten en de zorgmedewerkers. Zeker met de oplopende cijfers van COVID en ik niet gevaccineerd meer ben wil ik dit graag even zo houden tot mijn waardes goed genoeg zijn. Dan alsnog zal ik het eerste jaar afstand van mensen moeten houden, mondkappen moeten dragen en zit knuffelen er voorlopig niet in. De botpijn is nog heftig aanwezig daar slik in tramadol inmiddels voor. Het haalt de scherpe randjes er vanaf, en verder gebruik ik een warmte zak.
Omdat de keuken nog niet geheel af is. Voor de mensen die dat gemist hebben. Op 18 oktober is bij ons thuis een nieuwe keuken geplaatst. Sven heeft dit proces begeleid. Maar door COVID missen er onderdelen en dus een oven en afzuigkap. Dat maakt koken wat lastig. Gelukkig heb ik een onwijs lieve omgeving die van alle hoeken eten wilde brengen, waardoor wij voor die week al vol zaten met avondmaaltijden. En wat smaakt het eten heerlijk als je een maand lang vissenkoppen en weet ik het wat heb moeten snavelen. Je doet het, omdat je een knop om heb gezet van, je moet eten. Je moet eten, want daarmee worden je waardes goed. Knop om en eten! Het maakte het ook nog eens super lastig, omdat ze daar niet echt glutenvrij kennen. Dus mijn maaltijden waren anders en grotendeels hetzelfde. Ik kreeg twee keer per dag sowieso draadjesvlees! Je waardeert het eten echt velen malen meer!
Maandag 8 november was mijn eerste dag alleen. Sven had mijn gewassenen en geinstaleerd en gaat later naar zijn werk en komt eerder thuis om mij te ondersteunen. Enorm fijn van zijn baas dat deze mogelijkheid er is. Nu hoor ik je denken, waarom is hij niet 24/7 thuis. Ik red mij naar de wc. Ik red mij naar de keuken. En verder lig ik in bed. Tussen de middag krijg ik vaak controlemomenten van mijn schoonmoeder en moeder. Ik vind het juist fijn om alleen te zijn. Dat was je daar ook 24/7, waardoor je eraan went. Alleen zijn is niet meer zo erg als dat ik dat vroeger vond. De huisarts kwam langs om het behandelplan wat wij vanuit Moskou hebben meegekregen door te spreken.Mijn vader was hierbij aanwezig. Alles was duidelijk. We gaan de eerste 4 weken iedere week bloedprikken en urine opvangen. Na 4 weken gaan we kijken hoe we ervoor staan en of dat wat uitgebreid kan worden. Je vaart dus op bloedwaardes. Als ik ergens koorts of rare klachten zou krijgen direct aan de bel trekken. Ik vroeg nog om slaapmedicatie, maar daar zijn de doktoren in Nederland nooit zo happig op. Ik slaap namelijk niet tot nauwelijks. Dit komt waarschijnlijk door de vele prednison wat ik heb gehad. Slapen is deze week slecht. Soms 3 uurtjes, soms 4 uurtjes. Gelukkig weet ik mij de eerste week goed te redden met een luisterboek genaamd ‘Master your mindset'(aanrader!).
De andere dagen ben ik overdag wakker, want slapen lukt niet. Helder ben ik ook niet echt. Niets komt nog binnen. Besef is echt nog ver te zoeken. Ik vermaak mij dan met mijn boerderij spelletje (Hayday) of kijk tv. Soms doezel ik dan wat weg, maar veel is het niet en diep al helemaal niet. Ik probeerde de tramadol af te bouwen. Want ik had het idee dat ik daar ook heel suf en duizelig van werd. Ik ving dit op met paracetamol en ibuprofen. Dit ging beter en ik werd weer ietwat helderder.
Donderdag 11 november werd er bloed geprikt en urine opgevangen. Ik vond dit een erg spannende dag! Ik wilde heel vriendelijk mijn bed wat hoger zetten, zodat de prikzuster er goed bij kon. Ik zelf werk ook niet altijd ergonomisch maar dacht laat ik dat voor deze collega wel doen! Er werden 10 buizen bloed geprikt en de prikzuster verliet het pand. Ik wilde het bed weer naar beneden doen, maar in plaats van dat het naar beneden ging, ging het schuin horizontaal, niet waterpas naar beneden. Ik keek achterom en tot mijn grote verbazing zag ik dat het bed de muur had geraakt, omdat hij zo onhorizontaal naar beneden ging. Mijn gestucte muur was helemaal beschadigd. Ik was he le maal overstuur. Dit soort dingen kan mijn brein dan echt niet aan en complete paniek, complete kortsluiting. Ik moest uit dat bed, want ik kon e niet meer in liggen. Pap direct medepoint gebeld of er een ander bed kan komen vandaag. En Ash op de bank. ik was zo beroerd van dit incident, dat ik de hele middag suf en duf geslapen en gedoezeld heb op de bank. Er kwam geen Medipoint. Uiteindelijk avonds om 21:00 uur! Ik snap dat ze het druk hebben maar dit vond ik toch wel erg vervelend. Het enige goede aan die dag was dat middags de huisarts belde om te vertellen dat de waardes gestegen waren. Ten opzichte van Moskou. Dat was erg goed nieuws. Ook de urine was goed. Progressie!
13 november voor het eerst naar buiten. Mijn moeder kwam langs en zei het is een mooie dag laten we naar buiten gaan en zo gezegd zo gedaan. Alleen al het elektrische was nog niet aangesloten. En was de rolstoel gewoon duwbaar. We hebben een heerlijk rondje gedaan en kwamen ook nog mijn moeders vriendin tegen. Ik moest wel enorm wennen aan de ‘gewone’ wereld.Ondertussen hoorde ik achter me alleen maar gehijg, want eerlijk dan kan je nog zo een lichte rolstoel hebben. Er moet wel geduwd worden. De volgende keren zal met de elektrische gaan. Ik heb de rolstoel e-fix waarbij je gewoon kan rijden en elektrisch. Dus dat kan je er allemaal zo opzetten, waardoor ik hem zelf kan besturen. (top ding) Beetje jammer dat mijn banden nu onder de ganzen en honden poep zaten! Maar dat mocht de pret niet drukken!
Ik viel de hele week na het eten in slaap. Ik kon er niet tegen vechten. Die avond wilde ik zo graag de sprintrace zien van de formule 1. Maar vechten vechten, ik won hem niet. Toen Sven mij wakker maakte om 20:30 kreeg ik ineens onwijs koud. Koude rillingen, klappertanden, trillen en rillen. Temp 35,4? We hebben mij snel naar boven gebracht met kleren en al en met warme kruik in bed gelegd, waar ik verder sliep. Ik werd nachts wakker badend in het zweet dus concludeerde dat ik het inmiddels niet meer koud had haha. Wat het geweest is, raadsel.
zondag 14 november RACEDAY. Ik heb mij die dag rustig gehouden in bed en de race gekeken. Pap had Pulled park op zijn Bastard gemaakt, wat goddelijk was. Je snapt me na appels uit de magnetron, rijst als ontbijt, en dat draadjesvlees. Man wat was dit lekker. Eindelijk mijn eerste avond tot 22:00 die ik volhield. Ook een stukje progressie, want ik kon eindelijk ene gezellig avond met mijn partner hebben en een serie kijken. In plaats van om 18:30 mijn luiken te sluiten!
Eten waardeer ik echt. Net als alle mensen die voor mij klaarstaan. Alle lieve en meelevende kaartjes en berichtjes. Het doet MIJ zo goed. Dank dank dankjulliewel.
Liefs een nog ietwat suffende Ash.
door Ashley Kolster | nov 18, 2021 |
Dagelijks ben je rond 4 uur/ 5 uur wakker hier in Moskou door het tijdsverschil, maar ook de rammelende karren op de gang. Rond 6 uur komen ze al bloed uit je neklijn halen, injecties geven en infusen aanhangen. MAAAAR de avond ervoor was de neklijn verwijderd. Hier voelde je serieus niks van, omdat ze het zo snel doen.
Omdat ik de dag er voor zo beroerd was besloten om niet mijn koffer te pakken, maar rust te houden. Maarja ik moest toch echt vandaag om 14 uur paraat staan. Ik appte mijn moeder dat het mij speet, maar dat ik kon wat kon alles in die koffers zou gooien. Niks geordend, gewoon uit de kast in de koffer. Gelukkig had ik de eetkoffer al aardig leeggegeten en kon ik daar nog spullen in kwijt. Wederom was ik deze ochtend ook weer zo beroerd. Ik was enorm duizelig en zweterig. Ik had een plan bedacht. Ik deed 10 min wat in die koffers en daarna weer half uur liggen. En zo vulden de koffers zich en konden ze dicht. Ja, je kon hulp vragen, maar ik kreeg kortsluiting bij het idee dat iedereen dan aan je spullen liep te trekken. Ik wilde graag met mijn draaiduizelende hoofd toch nog een stukje eigen regie houden.
Dokter Fedorenko gaf mij nog twee injecties.Een tegen de botpijn, die zou mij 24 uur pijnvrij houden en weer een steroid dat ik genoeg energie zou hebben voor de terugreis. Dat ik de reis vol zou houden. Wonderspullen want ik kreeg pas pijn in het vliegtuig, waarop ik weer tramadol kon nemen. En ik stond helemaal aan qua energie! Hij gaf mij zelfs nog een doos tramadol mee, om het weekend te overbruggen zo lief! En we namen afscheid met een dikke knuffel!
Ik had even een uurtje geslapen, toen voelde ik mij ietwat beter. Ik wilde nog graag afscheid nemen van Wendy met wie ik samen dit traject heb doorstaan. Zij mocht net die dag weer uit isolatie dus dat was erg fijn! Tijdens het afscheid nemen, werd ook de lunch gebracht en vroegen ze of we niet samen wilden lunchen op de kamer. Nou natuurlijk wilde we dat gezellig. Zelfs toen kreeg ik weer draadjesvlees. Ik kan jullie beloven dat ik sowieso 2x per dag een maand lang draadjesvlees heb gegeten (het kwam mijn neus uit). Het was 13:30 en het was nu echt tijd om afscheid te nemen. Om 14 uur zou papa beneden staan met de taxi. De taxi haalde eerst papa op en zouden dan mij ophalen. Mijn koffers werden naar beneden gebracht en ik werd erachteraan gereden. Bij de uitgang knuffelde de verpleegkundige mij nog en wenste me een goede reis. En daar stond mijn vader! Niet meer op mijn telefoon op de Skype, niet meer achter hekken, maar in levende lijve. Ik moest zo hard huilen toen ik hem zag. Het was klaar, we hebben dit geflikt. Dit gedeelte is klaar. We mogen naar huis! De taxi chauffeur legde de koffers in de achterbak, pap hielp mij naar binnen en met 45 min waren we bij de luchthaven. Ook hier TOP GEREGELD. De rolstoel ondersteuning wachtte ons al op. Deze man sprak goed Engels. We namen afscheid van de taxi chauffeur en deze meneer loosde ons zorgeloos en moeiteloos door de douane, de koffers, tot aan de gate. Bij de gate spraken we af dat we even wat zouden eten en elkaar weer zouden ontmoeten als we zouden boarden.
Pap koos voor een vette hamburger. Voor mij was er niks glutenvrij te krijgen en ik mocht ook geen junkfood dus het werd vele crackers en protein repen die ik mee had genomen in mijn tas. De tijd ging best snel en voor we het wisten mochten we al boarden. Ook dit geen weer heen soepel. Ik mocht als eerst naar binnen tot de vliegtuigingang en daar werd ik ondersteund door mijn vader en personeel van KLM. We zaten weer vlak achter de business class en omdat het zo rustig was stegen we vrij snel op. Pap verhuisde al snel een rij naast mij op die was namelijk vrij. Zo had ik de gehele rij voor mezelf en pap ook. Het personeel van KLM was nieuwsgierig naar mijn verhaal en vertelde hen die. Ze vertelde een toename te zien van mensen met ms die naar Moskou gaan. Ik kreeg verderop de vlucht een kaart ,persoonlijk door hen geschreven en een sleutelhanger met een specht. Een specht staat symbool voor veranderingen. Ik werd emotioneel van dit onverwachte kado en moest weer even bijkomen. Tijdens de vlucht kreeg ik toch wat bot pijn, waarop ik nog pijnstilling innam. En toen startte ze de daling al in. OMG we zijn er! Ik ben gewoon thuis! Ik heb gewoon een stamceltransplantatie gedaan. We waren vrij snel geland en ook hier stond de rolstoel ondersteuning klaar. De koffers lagen al klaar en konden eindelijk door de bekende deuren om onze familie in de armen te sluiten.
Toen we daadwerkelijk door de deuren kwamen stond mijn directe familie met ballonnen, spandoeken en mondkappen klaar. Het was ontzettend bijzonder. Ook was het een emotioneel moment. Eindelijk thuis! Toen de koffers en iedereen in de auto’s verdeeld was konden we op naar de terugreis. Ik hield het allemaal nog goed vol.
Toen we de straat inreden hing er een spandoek met ‘ Bye Bye MS Hello New Ash’ met allemaal ballonnen. De buren hadden alvast de kerstverlichting opgehangen. Buiten stonden nog vriendinnen en mijn zusjes met partners. Toen werden de koffers naar binnen geholpen. Heb even op afstand mijn vriendinnen kunnen zien en ben naar binnen gegaan. Ook daar het hele huis versierd met slingers, ballonnen, welkom thuis.
JA Ash welkom thuis, je bent thuis. Dat besef dat was er totaal niet. In de tussentijd hadden wij ook een nieuwe keuken gekregen. Die kon ik eindelijk bewonderen. En jij onze kitten van 8 maanden weer zien. Alhoewel ze niks van mij wilde weten.
We zijn thuis! Nu het tweede gedeelde revalidatie!!
door Ashley Kolster | nov 10, 2021 |
Door de tramadol is zijn de botpijnen dragelijk. Vandaag stond er niks op de planning. Ik ben ochtends lekker gaan douchen eindelijk. De badkuip lag vol met haren. Het was zo fijn om even de douchestraal over je hoofd te hebben. Tegen het uitvallen van het haar ben ik mutsjes gaan dragen. Deze douchebeurt was wel een marathon. Ik was helemaal kapot na die douchebeurt. Na het ontbijt was ik weer in slaap gevallen. Toen werd ik rond 11 uur wakker voor ‘ The second breakfast’ ( De bekende appels uit de magnetron met een homp draadjesvlees). Daarna ben ik weer naar bed gegaan tot de lunch en na de lunch was ik een soort van wakker. Dagelijks wordt er bloed geprikt en de waardes blijven maar stijgen. Vandaag waren zelfs mijn leukocyten(afweer) boven de normaal waarde! Ik sprak met papa af om hem te ontmoeten en regelde een rollator. Nou deze rollator had net zoveel mankementen als ikzelf. Hij rolde heel stroef. En aangezien ik nog een coördinatie van een dronken kip had was het enigszins een uitdaging om bij dat hek te komen. Maar we vonden elkaar en hebben even fijn gesproken. Dit was onze laatste ontmoeten achter de tralies, want de volgende dag zouden wij elkaar eindelijk weer in de armen kunnen sluiten.
Bij terugkomst van hekbezoek weer even gerust, want ik had mijn diploma uitreiking van mijn hbo Bachelor. Er is geregeld dat ik via de online omgeving ZOOM en TEAMS bij mijn diploma uitreiking kon zijn. De verbinding werkte top en vooraf even met de docenten met beeld gesproken. Ik had niet de behoefte om met beeld erbij te zijn en om te spreken. Ook omdat ik nog zo chemo hoofd had, niet goed op woorden kwam en heel moeilijk sprak. (spreken kostte die dag veel energie).
Na de uitreiking merkte ik dat het allemaal eigenlijk teveel was. Ik had de dag eigenlijk alleen maar geslapen, en was heel zwak. Ik kon door de vermoeidheid weer moeilijk praten, zien, verward. Hierdoor kon ik mijn koffers niet inpakken. Besloten om nu mijn rust te pakken en morgen te hopen dat ik wat energieker zou zijn om dan de koffers in te kunnen pakken.
Mijn laatste nachtje in Moskou. Dat besef kwam niet binnen. Ik was veel te suf en vermoeid. Morgen zou ik naar huis toe gaan.
Ik heb dit gewoon gedaan, ik heb dit gewoon gedaan en hoe!?
door Ashley Kolster | nov 10, 2021 |
Ik werd deze nacht om 4 uur ‘snachts wakker van enorme botpijnen. Ik kon amper stilliggen. Ik ben een verpleegkundige en vind het vreselijk om op dat belletje te moeten drukken, maatgoed de stap voorbij en gebeld. Direct kwam er iemand en zag dat ik lag te kronkelen van de pijn. Direct tramadol erin en werd er in het infuus pijnstilling. Dit haalde gelukkig direct de scherpe randjes ervanaf. De warme kruik is ook geen moment van mijn zijde geweken. Warmte helpt ook erg goed tegen de pijn. Het was de dag dat ik uit isolatie mocht.Omdat ik enorme last had van zenuwpijnen werd mobiliseren moeilijk. Ik had deze dag eigenlijk als een soort rustdag voorgesteld. Maar ineens kwamen ze melden dat de nekkatheter eruit werd gehaald en wij vanmiddag al het gesprek met Dokter Fedorenko plaats zouden vinden. Ik heb mij de ochtend voorbereid op het gesprek met de vragen die ik wilde stellen en nam nogmaals de discharge regels door. Ik had namelijke de volgende vragen voor de dokter:
- Welke medicatie raad u thuis aan tegen de botpijnen?
- welke vitamines en supplementen zal ik moeten gaan slikken?
- Wat ga ik thuis nog aan klachten ondervinden?
- Mri na 3 maanden ontslag met contrast? wervelkolom, hersenen en ruggenmerg en dit 6 en 12 maandan na ontslag herhalen?
- Vaccinaties welke moet ik nog krijgen? Heb ik nu dan kans op waterpokken? rode hond? en hoe zit dat met de griepprik? en covid vaccinatie?
- Als ik vragen heb kan ik die altijd nog naar u mailen?
- Hoe denkt u erover om de MRI van 12 maanden opnieuw in Moskou te laten plaatsvinden, zodat we de MRI kunnen vergelijken met de MRI van 4 weken geleden.
Dokter Fedorenko is een man naar mijn hart. Elke dag kwam hij binnen om te vragen hoe het met mij was. Het is echt een onwijs vriendelijke man, met de intentie om. JOU beter te maken. JOU leven terug te geven.Soms had ik het idee dat die man 7 dagen werkte, want hij was er altijd. Het gesprek verliep in mijn eigen kamer met mijn vader er op de Skype bij. Ik vroeg of het gesprek opgenomen mocht worden en dat was uiteraard geen probleem. Fijn dan kan je het gesprek nog eens terugluisteren. Er werd opnieuw door middel van plaatjes het groene MS monster laten zien en door de chemo is deze kapot gemaakt. Wel zijn er nog littekens en die verdwijnen met de tijd, maar dat heeft tijd nodig. IK heb nu een nieuw immuunsysteem met mijn eigen stamcellen waarin geen MS meer zit. De eerste drie maanden zal het nog een rollercoaster effect zijn, dat houdt in op en af, en zal ik nog erg vermoeid zijn. We gaan het zien en gaan er open in. Onderstaande zijn de antwoorden op zijn vragen.
· Welke medicatie raad u thuis aan tegen de botpijnen?
Tramadol
· Welke vitamines en supplementen zal ik moeten gaan slikken?
Er wordt geadviseerd om vitamine D en multivitamines te slikken. Na twee maanden als je alles weer mag eten wordt geadviseerd om probiotica te gebruiken.
· Wat ga ik thuis nog aan klachten ondervinden?
Je zult je nog erg vermoeid voelen en het bekende rollercoaster effect kan tot 6 maanden aanhouden. De ene dag voel je je beter dan de andere. Luister naar je lichaam.
· Mri na 3 maanden ontslag met contrast? wervelkolom, hersenen en ruggenmerg en dit 6 en 12 maandan na ontslag herhalen?
Ja, en het is mogelijk om na een jaar de mri hier in Moskou te herhalen, zodat je een goede uitgangswaarde hebt.
· Vaccinaties welke moet ik nog krijgen? Heb ik nu dan kans op waterpokken? rode hond? en hoe zit dat met de griepprik? en covid vaccinatie?
De kindervaccinaties die je als kind hebt gehad zitten nog in je imuumsysteem. Je hoeft dus geen nieuwe vaccinaties te krijgen. Neem geen griepprik meer, dit zou het proces weer kunnen activeren. Covid vaccinatie pas na 1 jaar nemen.
· Als ik vragen heb kan ik die altijd nog naar u mailen?
Jazeker, je kan mij altijd mailen met vragen.
De middag ervoor gekozen om toch te slapen en niet naar buiten te gaan om pap te zien. Ik had nogal veel botpijnen en besloot mijn rust te pakken. Ik mocht eindelijk mijn tanden weer poetsen! Wat een verademing!.Mijn koffers werden weer op mijn kamer gebracht en ik mocht de gang weer op. Ik mocht nog niet douchen in verband met de nekkatheter pleister. Toch besloot ik om met een washand mijn bolletje even te wassen. De haren laten nu echt los. Om eerlijk te zijn heb ik de isolatieperiode niet als zwaar ervaren. Ik sliep veel of deed aan beeldbellen, omdat lezen niet echt lukte. Luisterboeken kon ik op een gegeven moment aan en spelletjes kon ik weer spelen. De dagen vlogen ook voorbij. Je hebt namelijk geen tijd, of besef van dagen en het is overdag gewoon druk met infusen en maaltijden. Het is zo weer donker en dan ga je weer slapen.
Het was stiekem wel heerlijk om weer vrij te zijn.
door Ashley Kolster | nov 3, 2021 |
03-11-2021 Ton: Zo, een uur voor de aftrap van Dortmunt – Ajax toch nog even een blogje schrijven. De afgelopen dagen gingen toch een beetje in een roes voorbij. Natuurlijk wisten we van te voren dat er een moment gaat komen dat we het bericht krijgen dat de terugreis geboekt kan worden maar als het moment daar is geeft dat toch weer de nodige emotie. Je raakt op een geven moment gewend aan het dagelijkse leven hier in Moskou en ineens staat de wereld weer een beetje op zijn kop voor ons beiden. Het herstel van Ash gaat natuurlijk heel voortvarend met geweldige progressie in de bloedwaarden. Misschien zelfs wel iets te snel gevoelsmatig ( geen wetenschappelijke onderbouwing hoor) wat de nodige botpijn met zich meebracht. geen prettig gevoel voor Ash maar met de nodige pijnstilling was dat gelukkig vrij snel weer dragelijk. De nekkatheder is eruit, Afrondend gesprek met Dr. Fedorenko is vanmiddag geweest. Wat een geweldige arts is dat toch. Is gewoon een soort huisvriend. Geen enkel gevoel dat je bij een arts, zoals in Nederland, terecht bent gekomen maar gewoon bij iemand die je van je probleem gaat afhelpen zonder poespas. Heel apart kan het ook niet goed omschrijven omdat het allemaal zo natuurlijk gaat. Bij de behandelende Neurologen in Nederland moet je alles op een gouden schaaltje leggen, of je op eieren loopt zoiets al moet ik wel zeggen dat onze huisarts Dr. Schaafsma ook geweldig met de situatie omgaat en van haar krijgen we ook alle ondersteuning. Hoe het de komende tijd met de nieuwe behandelende artsen zal gaan zullen we zien. Van de neuroloog uit Alkmaar die ik niet eens bij naam wil noemen hebben we gelukkig afscheid genomen. Ik ga stoppen want de wedstrijd gaat zo beginnen ( hier is het al 23.00 uur) wel laat maar bij Ajax val ik nooit in slaap dus morgen maar een uurtje langer slapen. 25 down ( bijna) en nog maar 2 to go
