En dan ben je ineens thuis! Holy Crap. Want je hebt geen besef, geen benul wat er allemaal is gebeurd. Ik blijf maar zeggen’ woon ik hier’, ‘Wat ben ik dankbaar’, ‘wat hebben wij ene mooi huis’, ‘ ik ben zo blij in dit huis’. En dan weer tranen met tuiten. Ik ben de eerste week onwijs emotioneel geweest. Of dat nou nog door de prednison kwam, maar soms barste ik gewoon in huilen uit. Ik kwam natuurlijk in de avond thuis, dus gingen vrij snel naar boven en slapen. Toch last van de nodige jetlag. In Moskou werd ik steeds om 4 uur wakker. Dat werd ik ditmaal ook. Niet zo gek als je een maand om 4 uurs nachts wakker wordt?! Sven (mijn partner) die hielp mij met wassen onder de douche. We hadden last minute nog een douchekruk geregeld, want ik zag al in dat staan hem niet ging worden. Van die taak was ik al compleet uitgeput. Ik werd geïnstalleerd beneden op bed en kreeg ontbijt.

De volgende dag kwamen mijn ouders en schoonouders binnen om even een plan de kampanje te maken. Mijn schoonmoeder heeft de eerste week veel gekookt en mijn schoonmoeder en moeder doen de huishoudelijke taken. Mijn koffer werd door mijn moeder uitgepakt en ik dirigeerde vanuit de stoel waar het moest komen te liggen. Dat de directe familie alleen binnenkomt is zo afgesproken om alleen even directe familie binnen te laten en de zorgmedewerkers. Zeker met de oplopende cijfers van COVID en ik niet gevaccineerd meer ben wil ik dit graag even zo houden tot mijn waardes goed genoeg zijn. Dan alsnog zal ik het eerste jaar afstand van mensen moeten houden, mondkappen moeten dragen en zit knuffelen er voorlopig niet in. De botpijn is nog heftig aanwezig daar slik in tramadol inmiddels voor. Het haalt de scherpe randjes er vanaf, en verder gebruik ik een warmte zak.

Omdat de keuken nog niet geheel af is. Voor de mensen die dat gemist hebben. Op 18 oktober is bij ons thuis een nieuwe keuken geplaatst. Sven heeft dit proces begeleid. Maar door COVID missen er onderdelen en dus een oven en afzuigkap. Dat maakt koken wat lastig. Gelukkig heb ik een onwijs lieve omgeving die van alle hoeken eten wilde brengen, waardoor wij voor die week al vol zaten met avondmaaltijden. En wat smaakt het eten heerlijk als je een maand lang vissenkoppen en weet ik het wat heb moeten snavelen. Je doet het, omdat je een knop om heb gezet van, je moet eten. Je moet eten, want daarmee worden je waardes goed. Knop om en eten! Het maakte het ook nog eens super lastig, omdat ze daar niet echt glutenvrij kennen. Dus mijn maaltijden waren anders en grotendeels hetzelfde. Ik kreeg twee keer per dag sowieso draadjesvlees! Je waardeert het eten echt velen malen meer!

Maandag 8 november was mijn eerste dag alleen. Sven had mijn gewassenen en geinstaleerd en gaat later naar zijn werk en komt eerder thuis om mij te ondersteunen. Enorm fijn van zijn baas dat deze mogelijkheid er is. Nu hoor ik je denken, waarom is hij niet 24/7 thuis. Ik red mij naar de wc. Ik red mij naar de keuken. En verder lig ik in bed. Tussen de middag krijg ik vaak controlemomenten van mijn schoonmoeder en moeder. Ik vind het juist fijn om alleen te zijn. Dat was je daar ook 24/7, waardoor je eraan went. Alleen zijn is niet meer zo erg als dat ik dat vroeger vond. De huisarts kwam langs om het behandelplan wat wij vanuit Moskou hebben meegekregen door te spreken.Mijn vader was hierbij aanwezig. Alles was duidelijk. We gaan de eerste 4 weken iedere week bloedprikken en urine opvangen. Na 4 weken gaan we kijken hoe we ervoor staan en of dat wat uitgebreid kan worden. Je vaart dus op bloedwaardes. Als ik ergens koorts of rare klachten zou krijgen direct aan de bel trekken. Ik vroeg nog om slaapmedicatie, maar daar zijn de doktoren in Nederland nooit zo happig op. Ik slaap namelijk niet tot nauwelijks. Dit komt waarschijnlijk door de vele prednison wat ik heb gehad. Slapen is deze week slecht. Soms 3 uurtjes, soms 4 uurtjes. Gelukkig weet ik mij de eerste week goed te redden met een luisterboek genaamd ‘Master your mindset'(aanrader!).

De andere dagen ben ik overdag wakker, want slapen lukt niet. Helder ben ik ook niet echt. Niets komt nog binnen. Besef is echt nog ver te zoeken. Ik vermaak mij dan met mijn boerderij spelletje (Hayday) of kijk tv. Soms doezel ik dan wat weg, maar veel is het niet en diep al helemaal niet. Ik probeerde de tramadol af te bouwen. Want ik had het idee dat ik daar ook heel suf en duizelig van werd. Ik ving dit op met paracetamol en ibuprofen. Dit ging beter en ik werd weer ietwat helderder.

Donderdag 11 november werd er bloed geprikt en urine opgevangen. Ik vond dit een erg spannende dag! Ik wilde heel vriendelijk mijn bed wat hoger zetten, zodat de prikzuster er goed bij kon. Ik zelf werk ook niet altijd ergonomisch maar dacht laat ik dat voor deze collega wel doen! Er werden 10 buizen bloed geprikt en de prikzuster verliet het pand. Ik wilde het bed weer naar beneden doen, maar in plaats van dat het naar beneden ging, ging het schuin horizontaal, niet waterpas naar beneden. Ik keek achterom en tot mijn grote verbazing zag ik dat het bed de muur had geraakt, omdat hij zo onhorizontaal naar beneden ging. Mijn gestucte muur was helemaal beschadigd. Ik was he le maal overstuur. Dit soort dingen kan mijn brein dan echt niet aan en complete paniek, complete kortsluiting. Ik moest uit dat bed, want ik kon e niet meer in liggen. Pap direct medepoint gebeld of er een ander bed kan komen vandaag. En Ash op de bank. ik was zo beroerd van dit incident, dat ik de hele middag suf en duf geslapen en gedoezeld heb op de bank. Er kwam geen Medipoint. Uiteindelijk avonds om 21:00 uur! Ik snap dat ze het druk hebben maar dit vond ik toch wel erg vervelend. Het enige goede aan die dag was dat middags de huisarts belde om te vertellen dat de waardes gestegen waren. Ten opzichte van Moskou. Dat was erg goed nieuws. Ook de urine was goed. Progressie!

13 november voor het eerst naar buiten. Mijn moeder kwam langs en zei het is een mooie dag laten we naar buiten gaan en zo gezegd zo gedaan. Alleen al het elektrische was nog niet aangesloten. En was de rolstoel gewoon duwbaar. We hebben een heerlijk rondje gedaan en kwamen ook nog mijn moeders vriendin tegen. Ik moest wel enorm wennen aan de ‘gewone’ wereld.Ondertussen hoorde ik achter me alleen maar gehijg, want eerlijk dan kan je nog zo een lichte rolstoel hebben. Er moet wel geduwd worden. De volgende keren zal met de elektrische gaan. Ik heb de rolstoel e-fix waarbij je gewoon kan rijden en elektrisch. Dus dat kan je er allemaal zo opzetten, waardoor ik hem zelf kan besturen. (top ding) Beetje jammer dat mijn banden nu onder de ganzen en honden poep zaten! Maar dat mocht de pret niet drukken!

Ik viel de hele week na het eten in slaap. Ik kon er niet tegen vechten. Die avond wilde ik zo graag de sprintrace zien van de formule 1. Maar vechten vechten, ik won hem niet. Toen Sven mij wakker maakte om 20:30 kreeg ik ineens onwijs koud. Koude rillingen, klappertanden, trillen en rillen. Temp 35,4? We hebben mij snel naar boven gebracht met kleren en al en met warme kruik in bed gelegd, waar ik verder sliep. Ik werd nachts wakker badend in het zweet dus concludeerde dat ik het inmiddels niet meer koud had haha. Wat het geweest is, raadsel.

zondag 14 november RACEDAY. Ik heb mij die dag rustig gehouden in bed en de race gekeken. Pap had Pulled park op zijn Bastard gemaakt, wat goddelijk was. Je snapt me na appels uit de magnetron, rijst als ontbijt, en dat draadjesvlees. Man wat was dit lekker. Eindelijk mijn eerste avond tot 22:00 die ik volhield. Ook een stukje progressie, want ik kon eindelijk ene gezellig avond met mijn partner hebben en een serie kijken. In plaats van om 18:30 mijn luiken te sluiten!

Eten waardeer ik echt. Net als alle mensen die voor mij klaarstaan. Alle lieve en meelevende kaartjes en berichtjes. Het doet MIJ zo goed. Dank dank dankjulliewel.

Liefs een nog ietwat suffende Ash.