Dagelijks ben je rond 4 uur/ 5 uur wakker hier in Moskou door het tijdsverschil, maar ook de rammelende karren op de gang. Rond 6 uur komen ze al bloed uit je neklijn halen, injecties geven en infusen aanhangen. MAAAAR de avond ervoor was de neklijn verwijderd. Hier voelde je serieus niks van, omdat ze het zo snel doen.

Omdat ik de dag er voor zo beroerd was besloten om niet mijn koffer te pakken, maar rust te houden. Maarja ik moest toch echt vandaag om 14 uur paraat staan. Ik appte mijn moeder dat het mij speet, maar dat ik kon wat kon alles in die koffers zou gooien. Niks geordend, gewoon uit de kast in de koffer. Gelukkig had ik de eetkoffer al aardig leeggegeten en kon ik daar nog spullen in kwijt. Wederom was ik deze ochtend ook weer zo beroerd. Ik was enorm duizelig en zweterig. Ik had een plan bedacht. Ik deed 10 min wat in die koffers en daarna weer half uur liggen. En zo vulden de koffers zich en konden ze dicht. Ja, je kon hulp vragen, maar ik kreeg kortsluiting bij het idee dat iedereen dan aan je spullen liep te trekken. Ik wilde graag met mijn draaiduizelende hoofd toch nog een stukje eigen regie houden.

Dokter Fedorenko gaf mij nog twee injecties.Een tegen de botpijn, die zou mij 24 uur pijnvrij houden en weer een steroid dat ik genoeg energie zou hebben voor de terugreis. Dat ik de reis vol zou houden. Wonderspullen want ik kreeg pas pijn in het vliegtuig, waarop ik weer tramadol kon nemen. En ik stond helemaal aan qua energie! Hij gaf mij zelfs nog een doos tramadol mee, om het weekend te overbruggen zo lief! En we namen afscheid met een dikke knuffel!

Ik had even een uurtje geslapen, toen voelde ik mij ietwat beter. Ik wilde nog graag afscheid nemen van Wendy met wie ik samen dit traject heb doorstaan. Zij mocht net die dag weer uit isolatie dus dat was erg fijn! Tijdens het afscheid nemen, werd ook de lunch gebracht en vroegen ze of we niet samen wilden lunchen op de kamer. Nou natuurlijk wilde we dat gezellig. Zelfs toen kreeg ik weer draadjesvlees. Ik kan jullie beloven dat ik sowieso 2x per dag een maand lang draadjesvlees heb gegeten (het kwam mijn neus uit). Het was 13:30 en het was nu echt tijd om afscheid te nemen. Om 14 uur zou papa beneden staan met de taxi. De taxi haalde eerst papa op en zouden dan mij ophalen. Mijn koffers werden naar beneden gebracht en ik werd erachteraan gereden. Bij de uitgang knuffelde de verpleegkundige mij nog en wenste me een goede reis. En daar stond mijn vader! Niet meer op mijn telefoon op de Skype, niet meer achter hekken, maar in levende lijve. Ik moest zo hard huilen toen ik hem zag. Het was klaar, we hebben dit geflikt. Dit gedeelte is klaar. We mogen naar huis! De taxi chauffeur legde de koffers in de achterbak, pap hielp mij naar binnen en met 45 min waren we bij de luchthaven. Ook hier TOP GEREGELD. De rolstoel ondersteuning wachtte ons al op. Deze man sprak goed Engels. We namen afscheid van de taxi chauffeur en deze meneer loosde ons zorgeloos en moeiteloos door de douane, de koffers, tot aan de gate. Bij de gate spraken we af dat we even wat zouden eten en elkaar weer zouden ontmoeten als we zouden boarden.

Pap koos voor een vette hamburger. Voor mij was er niks glutenvrij te krijgen en ik mocht ook geen junkfood dus het werd vele crackers en protein repen die ik mee had genomen in mijn tas. De tijd ging best snel en voor we het wisten mochten we al boarden. Ook dit geen weer heen soepel. Ik mocht als eerst naar binnen tot de vliegtuigingang en daar werd ik ondersteund door mijn vader en personeel van KLM. We zaten weer vlak achter de business class en omdat het zo rustig was stegen we vrij snel op. Pap verhuisde al snel een rij naast mij op die was namelijk vrij. Zo had ik de gehele rij voor mezelf en pap ook. Het personeel van KLM was nieuwsgierig naar mijn verhaal en vertelde hen die. Ze vertelde een toename te zien van mensen met ms die naar Moskou gaan. Ik kreeg verderop de vlucht een kaart ,persoonlijk door hen geschreven en een sleutelhanger met een specht. Een specht staat symbool voor veranderingen. Ik werd emotioneel van dit onverwachte kado en moest weer even bijkomen. Tijdens de vlucht kreeg ik toch wat bot pijn, waarop ik nog pijnstilling innam. En toen startte ze de daling al in. OMG we zijn er! Ik ben gewoon thuis! Ik heb gewoon een stamceltransplantatie gedaan. We waren vrij snel geland en ook hier stond de rolstoel ondersteuning klaar. De koffers lagen al klaar en konden eindelijk door de bekende deuren om onze familie in de armen te sluiten.

Toen we daadwerkelijk door de deuren kwamen stond mijn directe familie met ballonnen, spandoeken en mondkappen klaar. Het was ontzettend bijzonder. Ook was het een emotioneel moment. Eindelijk thuis! Toen de koffers en iedereen in de auto’s verdeeld was konden we op naar de terugreis. Ik hield het allemaal nog goed vol.

Toen we de straat inreden hing er een spandoek met ‘ Bye Bye MS Hello New Ash’ met allemaal ballonnen. De buren hadden alvast de kerstverlichting opgehangen. Buiten stonden nog vriendinnen en mijn zusjes met partners. Toen werden de koffers naar binnen geholpen. Heb even op afstand mijn vriendinnen kunnen zien en ben naar binnen gegaan. Ook daar het hele huis versierd met slingers, ballonnen, welkom thuis. 

JA Ash welkom thuis, je bent thuis. Dat besef dat was er totaal niet. In de tussentijd hadden wij ook een nieuwe keuken gekregen. Die kon ik eindelijk bewonderen. En jij onze kitten van 8 maanden weer zien. Alhoewel ze niks van mij wilde weten. 

We zijn thuis! Nu het tweede gedeelde revalidatie!!