Door de tramadol is zijn de botpijnen dragelijk. Vandaag stond er niks op de planning. Ik ben ochtends lekker gaan douchen eindelijk. De badkuip lag vol met haren. Het was zo fijn om even de douchestraal over je hoofd te hebben. Tegen het uitvallen van het haar ben ik mutsjes gaan dragen. Deze douchebeurt was wel een marathon. Ik was helemaal kapot na die douchebeurt. Na het ontbijt was ik weer in slaap gevallen. Toen werd ik rond 11 uur wakker voor ‘ The second breakfast’ ( De bekende appels uit de magnetron met een homp draadjesvlees). Daarna ben ik weer naar bed gegaan tot de lunch en na de lunch was ik een soort van wakker. Dagelijks wordt er bloed geprikt en de waardes blijven maar stijgen. Vandaag waren zelfs mijn leukocyten(afweer) boven de normaal waarde! Ik sprak met papa af om hem te ontmoeten en regelde een rollator. Nou deze rollator had net zoveel mankementen als ikzelf. Hij rolde heel stroef. En aangezien ik nog een coördinatie van een dronken kip had was het enigszins een uitdaging om bij dat hek te komen. Maar we vonden elkaar en hebben even fijn gesproken. Dit was onze laatste ontmoeten achter de tralies, want de volgende dag zouden wij elkaar eindelijk weer in de armen kunnen sluiten.

Bij terugkomst van hekbezoek weer even gerust, want ik had mijn diploma uitreiking van mijn hbo Bachelor. Er is geregeld dat ik via de online omgeving ZOOM en TEAMS bij mijn diploma uitreiking kon zijn. De verbinding werkte top en vooraf even met de docenten met beeld gesproken. Ik had niet de behoefte om met beeld erbij te zijn en om te spreken. Ook omdat ik nog zo chemo hoofd had, niet goed op woorden kwam en heel moeilijk sprak. (spreken kostte die dag veel energie).

Na de uitreiking merkte ik dat het allemaal eigenlijk teveel was. Ik had de dag eigenlijk alleen maar geslapen, en was heel zwak. Ik kon door de vermoeidheid weer moeilijk praten, zien, verward. Hierdoor kon ik mijn koffers niet inpakken. Besloten om nu mijn rust te pakken en morgen te hopen dat ik wat energieker zou zijn om dan de koffers in te kunnen pakken.

Mijn laatste nachtje in Moskou. Dat besef kwam niet binnen. Ik was veel te suf en vermoeid. Morgen zou ik naar huis toe gaan.

Ik heb dit gewoon gedaan, ik heb dit gewoon gedaan en hoe!?