Selecteer een pagina

Welkom bij mijn allereerste verhaal, waarvan er nog velen zullen volgen. Wellicht weet je dit verhaal al, maar dit verhaal is voor de mensen die hem nog niet kennen. Ik neem je mee op avontuur, want ik durf hem niet alleen aan te gaan. Graag geef ik jullie een kijkje in mijn leven en bereid ik mij samen met jullie voor op de behandeling in Moskou. Maar eerst heel cliché, hoe het allemaal begon. 

9 februari 2020 werd ik wakker met een wazig zicht aan mijn linkeroog. Ik weet nog dat ik dacht: ik zal er wel op gelegen hebben!  Ik ben iemand die niet snel naar een huisarts rent en had nog een afspraak staan op vrijdag 14 februari bij de huisarts voor mijn bloedwaarden. Ik dacht het wel te rekken tot die tijd en had met mezelf afgesproken, dat als het niet binnen deze dagen wegging, ik het zou bespreken met de huisarts. Dit werd dinsdag 11 februari al met spoed, omdat mijn rechteroog ook uit dreigde uit te vallen. Uit het niets werd het rechteroog namelijk dik. Ook bij deze huisarts die middags dienst had benoemde ik mijn linkeroog, maar leek daar niet zo van onder de indruk te zijn. Mijn rechteroog, was in ieder geval een allergische reactie, onverklaarbaar. De week vorderde en ben gewoon gaan autorijden en gaan werken. Op vrijdag 14 februari reed ik gewoon op mijn dooie gemakkie, met de auto naar de dokterspraktijk. Daar ging het helemaal niet meer over de bloedwaarden, maar was mijn linkeroog het middelpunt.

Mijn rechteroog dat op dinsdag 11 februari uitviel.

‘Je gaat met spoed vandaag gezien worden door een oogarts! zegt de huisarts’. ‘Hoe ben je hier gekomen eigenlijk? ’Met de auto zei ik heel voorzichtig’. ‘Je gaat nu met de auto voorzichtig naar huis en met een uur wil de oogarts je zien in Alkmaar zei de huisarts’. Bij de oogarts aangekomen met enige haast, want Alkmaar ligt hier 45 min vandaan. Die constateerde, na een aantal testen, een Neuritis Optica, een oogzenuwontsteking. ‘Over twee weken wil ik je terugzien, als het dan nog niet beter is gaan we verdere maatregelen treffen, aldus de oogarts’. En zo ging ik naar huis met totaal geen gedachte dat dit het begin was van de rollercoaster waar wij instapten.

Twee weken later constateerde de oogarts een nog verdere achteruitgang van mijn zicht. Ik had 10% zicht met mijn linkeroog. De oogarts vertelde wel voorzichtig, dat hij dacht aan andere aandoeningen. Daarvoor wilde hij mij doorsturen naar de neuroloog en naar de MRI-scan. Ook toen ging er nog geen lampje branden, behalve dat ik dacht: ik heb een hersentumor ofso! In de MRI, met mijn hoofd vol enge gedachten, want de koptelefoon met muziek deed het niet. Het duurde voor mijn gevoel uren en toen ik uiteindelijk naar buiten geschoven werd, spoten ze het contrast in. Wat een telleurstelling, want ik dacht dat ik klaar was. Anderhalfuur uur lag ik stil in het apparaat en kon alleen maar denken: het is niet goed Ash, het is niet goed.

2 maart 2020 kreeg ik de diagnose. ‘Ik zal maar gelijk eerlijk zijn en niet een heel verhaal er omheen draaien, zei de dokter’. Je hebt MS. Het bevestigde mijn grootste angsten, verloor in een klap mijn grootste dromen. De avond ervoor wist ik dat de uitslag natuurlijk al bekend zou zijn. Ik keek nietsvermoedend en heerlijk impulsief in mijn dossier. Daar zag ik de uitslag al staan, dus ik wist wat de dokter mij de volgende dag ging vertellen. Toch kwam de informatie niet binnen, totdat de dokter het recht in mijn gezicht zei. Je hebt MS! Covid-19 diende zich ook in die periode aan in Nederland, waardoor starten met medicatie te risicovol was.  Mijn gezichtsvelduitval was dus een SCHUB, zo noemen ze de aanvallen die je krijgt. En zo sta je weer buiten, en denk je alleen maar: ik ga echt niet in een rolstoel zitten!

De MRI die wees op MS

Ik pakte mijn werk weer op en probeerde, voor zover dat lukte, een normaal leven te leiden. Ze vertelden mij namelijk dat ik de Relapsing Remitting MS had. Dus het komt aanvalsgewijs en hersteld ook weer na enige weken. Niet altijd, en dan houd je restverschijnselen over. Rond pasen kreeg ik mega hoofdpijn, wat duidde op verergering van klachten. Ik kwam ziek thuis te zitten op order van de MS-verpleegkundige. Na twee weken rust, voelde ik mij velen malen beter en berichtte ik mijn baas dat ik die week daarop wel weer zou kunnen werken. Ik kon namelijk prima met het rechteroog zien, en had een heel team aan mensen die mij naar mijn werk konden brengen en halen. Ik hing de telefoon op en op 15 april kreeg ik een heftige schub. Mijn benen begaven het en met drie dagen kon ik niet meer lopen. Ik werd opgenomen voor een drie daagse prednison kuur. Covid-19 was nu goed gaande in Nederland. Zelf stond ik voor de 15 april ook frontlinie op de COVID-afdeling. Ik ben namelijk verpleegkundige van beroep, wat ik doe met enorme passie en liefde voor het vak en de patiënt.

Bij de hoofdingang van de Spoedeisende Hulp stond de bekende witte partytent. Mijn vader mocht niet mee naar binnen en dus werd ik afgezet voor de tent met mijn tas. Ik kon niet lopen en voelde mij enorm verdrietig. Want vanuit de tent hoorde ik geschreeuw’ Mevrouw kom maar binnen, u kunt daar zitten’. ‘Ja dat wil ik wel, maar ik kan niet lopen’. Ik strompelde voor zover dat ging naar binnen met die zware tas en nam plaats. Dat moment, dat je daar hulpeloos alleen staat, vond ik verschrikkelijk! Vanaf de spoed werd ik na weer onderzoeken naar de kamer gebracht waar ik drie dagen de stootkuur prednison zou krijgen om de aanval te doen verkorten. Ik hoopte dat mijn oog ook zou herstellen. Ook ik kreeg die drie dagen te maken, met alle bijwerkingen die daarbij hoorde. Hartkloppingen, waardoor ik niet kon slapen. Bittere smaak tijdens de kuur, misselijk, duizelig en mentaal helemaal naar de getver. Ik lag nachts stilletjes te huilen en lag veel wakker. Het zou langzaamaan achteruitgaan, niet zo snel! Tijdens de opname kreeg ik het eerste hulpmiddel aangeboden, de rollator. Ik ontkwam er niet aan. Ik kon namelijk net als 90% van de bevolking, alleen maar oudere mensen achter dit ding zien. Het bood veel steun en daardoor kon ik wel lopen. Na het eten deed ik steeds een rondje over de afdeling en zag toen wel in, dat dit ding me wel bracht waar ik heen wilde.

De benen herstelde na 2 weken aanzienlijk. Ik liep nog steeds niet lekker, maar ik liep wel weer los of aan een arm. Mijn linkeroog herstelde ook bijna weer volledig, toen mijn rechteroog ermee kapte. En weer werd ik aan de prednisonkuur gelegd. Ditmaal mocht ik tussen de kuren wel naar huis toe. In die weken overleden ook mijn opa en mijn oma aan Corona en kochten wij een huis. Alsof je leven niet nog meer een rollercoaster was. Versleten en verscheurd liep ik achter de wagen aan tussen de armen van mijn vriend en moeder. Half juni had ik weer 95% zicht aan beiden ogen en begon ik eind juni weer met re-integreren. Inmiddels waren de medicijnen genoeg getest met Covid en kon ik gaan starten met Tecfidera (eerstelijns medicatie).

Evengoed bleven de MRI- scans verslechteren en spookte de stamceltransplantatie al geregeld door mijn hoofd. Toch wilde ik de Tecfidera een kans geven. Augustus kreeg ik een nieuwe schub aan mijn rechterbeen, maar wilde absoluut geen prednison meer. Ik zong het wel uit, dacht ik. Eind september hadden wij een gesprek met mijn eigen neuroloog. Die vertelde dat de ziekte stabiel was, dat ik door moest met de Tecfidera en dat er over een half jaar een nieuwe MRI volgde. Ik was het hier niet mee eens, want ik voelde mij allesbehalve stabiel.

Er volgde een second opinion naar VUMC. Het VUMC zorgde er wel voor dat ik de stamcel toch uitstelde. Ik voelde mij bij het VU serieus genomen. Zo vertelde het VU dat ik helemaal niet stabiel was, maar de ziekte heel actief was. Er werd geadviseerd om nu acuut de MRI te herhalen, bij het zien van nieuwe laesies (nieuwe plekken) direct te switchen naar zwaardere medicatie. Zogezegd zo gedaan en op 6 november lag ik weer snikkend in de MRI. Ik wist dat het niet goed was. De dokter vertelde dat het niet meer te tellen was. Er waren nieuwe laesies bij, laesies die er al zaten waren groter geworden en er was een laesie weg (snap jij hem nog). Direct werd er gestopt met de Tecfidera en gestart met Tysabri infuzen. Iedere maand een Tysabri infuus.

Na de laatste MRI, besloot ik dat dit anders moest. Ik wil mijn leven terug. Tussen het verhuizen door verdiepte ik mij hoe je in vredesnaam een stichting opricht. Zetten we een bestuur op en melde ik mij aan bij Moskou. 11 oktober 2021 zal ik gaan strijden om beter te worden en mijn leven terug te krijgen. De eerste stappen zijn gezet om de stamceltransplantatie te ondergaan. Hierover zal ik jullie stap voor stap uitleggen hoe ik dat heb gedaan in de volgende blogs.