Selecteer een pagina


De dag is aangebroken. Het vertrek naar Rusland. Na de hele week nog aardig wat gewerkt te hebben was donderdag toch echt mijn allerlaatste dag. Na de hele week van iedereen afscheid te hebben genomen, was dit dan toch echt de realiteit.
De week ervoor was het nog even razend spannend, want er bleek COVID in het ziekenhuis in Moskou te zijn. Ik was een wilde paniek. De behandeling van een mede patiënt genaamd Wendy die een week voor mij vloog, werd uitgesteld. Gelukkig heb ik niks vernomen en zou mijn behandeling gewoon doorgaan. Wendy komt nu enkele dagen later. 
We stonden vroeg op en propten nog de laatste dingen in de koffer. Ik nam afscheid van mijn allerliefste, harige Jip en we vertrokken met twee auto’s. Ik had zelf een rolstoel, een grote koffer vol kleding en preventietroep ( inpaklijst volgt later)en een grote koffer vol kleding. Daarnaast nog een rugzak en handbagage. Bij de incheckbalie was er enige oponthoud. Mijn beiden koffers bleken een aantal kilo te zwaar en de extra koffer vol glutenvrije voedingsmiddelen was niet zichtbaar. Er was een onwijs lieve KLM meneer die ons hielp en alles kwijtschold wat we teveel aan kg mee hadden. 


Toen het zware afscheid van mijn liefde en moeder en toen vertrokken we in de lift naar boven naar de douane. Ik haat afscheid nemen en vertrek liever zonder enig afscheid. Het is bij mij namelijk altijd een tranentrekker.Bij de veiligheidssecurity konden we gelukkig de gehele tassen en koffers in die bakken leggen om gecontroleerd te worden. Geen gemekker dat alle devices uit je tas moeten. Pap moest zich half uitkleden en zelfs de schoenen moesten door de security.Toen we onszelf en alle spullen weer in ons bezit hadden volgde de douane. Daar werden we erop gewezen dat er veel passagiers de laatste dagen het land niet inkomen en werden teruggestuurd. Ik had enorme paniek, enorme onrust, deze prikkel zorgde compleet voor kortsluiting in mijn hoofd. Oké plan de kampanje, get over it Ash.Heb je er invloed op? Nee, loslaten, loslaten. Aan een tafeltje met koffie even een plan de kampanje. Wat als pap geweigerd wordt daar? Dan moet hij rechtstreeks terug. “Oké en jij met je drie koffers en rugzak en rolstoel” Jij hebt ondersteuning. Oké”. Dan moet ik alleen dus terug. Opnieuw complete kortsluiting in dat MS brein van mij. Dan, dan ben ik alleen. Zwak, geen immuunsysteem, met drie koffers, op een luchthaven die ik niet ken. What the fack.


Na enig kalmeert te zijn, voor zover dat kan. Naar de gate. Daar was het cabinepersoneel onwijs lief. Ik mocht voor de rij met de rolstoel en als eerste dat vliegtuig in. Rolstoel ingeklapt achtergelaten en op de 5 de rij plaatsnemen. De Boarding mevr. Stelde ons enigszins gerust dat er op dit moment alleen passagiers met toeristen visum worden geweigerd en mensen met een zakelijk en medisch visum wel toegelaten worden. Eerst zien dan geloven!
De vlucht verliep voorspoedig. Het is drie uur vliegen en hebben een uur tijdverschil. Eind oktober twee uur tijdsverschil. We vlogen over Den Oever en zagen de Afsluitdijk. We hadden betaald voor WiFi, maar de WiFi heeft het de gehele vlucht niet gedaan helaas. We konden geen Max Verstappen kijken. Pap sukkelde lekker weg en ik ben begonnen aan de eerste verhalen. 


Dan geven ze je tijdens de landing een formulier waarin je wild van alles moet invullen waar je verblijft. Blinde paniek want en je tafeltje moet ingeklapt en je moet je hele verblijf etc invullen. Geloof mij dat is niet een regel. Dus wild met je paspoort en pen aan het zwaaien. Dat was erg stressvol. Toen we alle informatie bij elkaar hadden gesmokkeld snel de tafeltjes in en klaarmaken voor de landing. Omdat wij rolstoelondersteuning hadden moesten wij wachten tot die meneer er was en dus konden wij rustig blijven zitten, terwijl iedereen wild in die bakken begon te graaien. Toen de ondersteuning aangekomen was konden wij eruit en werden wij naar de douane gebracht. Dit was het spannend gedeelte. Pap werd zonder pardon toegelaten en bij mij moest er flink gebeld en overlegd worden. Meerdere malen werd er naar mij gekeken en met een soort vergrootglas naar mijn paspoort. Na 20 min wachten zette de boos kijkende douane meneer de stempels in mijn paspoort en mocht ik door. 


Vervolgens gingen wij richting de koffers die daar nog als enige op die band rondjes aan het draaien was. High five we hebben alles!Door de greenzone naar buiten waar de driver from the hospital ons stond op te wachten met een bordje. Alleen dacht ik dat mijn naam erop zou staan dus we keken wild om ons heen. Er was geen driver met mijn naam. Maar een driver met Anastasia haar naam in het Russisch. Na enige tijd wachten kwam hij naar ons toe en vroeg of ik Ashley heette. En zo hadden wij onze driver gevonden. De rit duurde lang want er was enorm veel file op de weg. We hebben er 2 uur over gedaan om aan te komen in het ziekenhuis.Daar mocht ik pap een knuffel geven die met de taxi naar zijn hotel werd gebracht en ik bleef alleen achter. Er werd een pcr test afgenomen en  ik werd in een kamertje gestopt waar ik tot de volgende ochtend moet verblijven tot de uitslag bekend is.Er was geen glutenvrij eten meer voor mij. Dus ik heb zelf noodles gemaakt wat ik mee had uit de koffer. Ik ben rond 21:00 uur gaan slapen want ik was helemaal gesloopt van deze dag.