De dag is aangebroken. Het vertrek naar Rusland. Na de hele week nog aardig wat gewerkt te hebben was donderdag toch echt mijn allerlaatste dag. Na de hele week van iedereen afscheid te hebben genomen, was dit dan toch echt de realiteit.
De week ervoor was het nog even razend spannend, want er bleek COVID in het ziekenhuis in Moskou te zijn. Ik was een wilde paniek. De behandeling van een mede patiënt genaamd Wendy die een week voor mij vloog, werd uitgesteld. Gelukkig heb ik niks vernomen en zou mijn behandeling gewoon doorgaan. Wendy komt nu enkele dagen later.
We stonden vroeg op en propten nog de laatste dingen in de koffer. Ik nam afscheid van mijn allerliefste, harige Jip en we vertrokken met twee auto’s. Ik had zelf een rolstoel, een grote koffer vol kleding en preventietroep ( inpaklijst volgt later)en een grote koffer vol kleding. Daarnaast nog een rugzak en handbagage. Bij de incheckbalie was er enige oponthoud. Mijn beiden koffers bleken een aantal kilo te zwaar en de extra koffer vol glutenvrije voedingsmiddelen was niet zichtbaar. Er was een onwijs lieve KLM meneer die ons hielp en alles kwijtschold wat we teveel aan kg mee hadden.
Toen het zware afscheid van mijn liefde en moeder en toen vertrokken we in de lift naar boven naar de douane. Ik haat afscheid nemen en vertrek liever zonder enig afscheid. Het is bij mij namelijk altijd een tranentrekker.Bij de veiligheidssecurity konden we gelukkig de gehele tassen en koffers in die bakken leggen om gecontroleerd te worden. Geen gemekker dat alle devices uit je tas moeten. Pap moest zich half uitkleden en zelfs de schoenen moesten door de security.Toen we onszelf en alle spullen weer in ons bezit hadden volgde de douane. Daar werden we erop gewezen dat er veel passagiers de laatste dagen het land niet inkomen en werden teruggestuurd. Ik had enorme paniek, enorme onrust, deze prikkel zorgde compleet voor kortsluiting in mijn hoofd. Oké plan de kampanje, get over it Ash.Heb je er invloed op? Nee, loslaten, loslaten. Aan een tafeltje met koffie even een plan de kampanje. Wat als pap geweigerd wordt daar? Dan moet hij rechtstreeks terug. “Oké en jij met je drie koffers en rugzak en rolstoel” Jij hebt ondersteuning. Oké”. Dan moet ik alleen dus terug. Opnieuw complete kortsluiting in dat MS brein van mij. Dan, dan ben ik alleen. Zwak, geen immuunsysteem, met drie koffers, op een luchthaven die ik niet ken. What the fack.
Na enig kalmeert te zijn, voor zover dat kan. Naar de gate. Daar was het cabinepersoneel onwijs lief. Ik mocht voor de rij met de rolstoel en als eerste dat vliegtuig in. Rolstoel ingeklapt achtergelaten en op de 5 de rij plaatsnemen. De Boarding mevr. Stelde ons enigszins gerust dat er op dit moment alleen passagiers met toeristen visum worden geweigerd en mensen met een zakelijk en medisch visum wel toegelaten worden. Eerst zien dan geloven!
De vlucht verliep voorspoedig. Het is drie uur vliegen en hebben een uur tijdverschil. Eind oktober twee uur tijdsverschil. We vlogen over Den Oever en zagen de Afsluitdijk. We hadden betaald voor WiFi, maar de WiFi heeft het de gehele vlucht niet gedaan helaas. We konden geen Max Verstappen kijken. Pap sukkelde lekker weg en ik ben begonnen aan de eerste verhalen.
Dan geven ze je tijdens de landing een formulier waarin je wild van alles moet invullen waar je verblijft. Blinde paniek want en je tafeltje moet ingeklapt en je moet je hele verblijf etc invullen. Geloof mij dat is niet een regel. Dus wild met je paspoort en pen aan het zwaaien. Dat was erg stressvol. Toen we alle informatie bij elkaar hadden gesmokkeld snel de tafeltjes in en klaarmaken voor de landing. Omdat wij rolstoelondersteuning hadden moesten wij wachten tot die meneer er was en dus konden wij rustig blijven zitten, terwijl iedereen wild in die bakken begon te graaien. Toen de ondersteuning aangekomen was konden wij eruit en werden wij naar de douane gebracht. Dit was het spannend gedeelte. Pap werd zonder pardon toegelaten en bij mij moest er flink gebeld en overlegd worden. Meerdere malen werd er naar mij gekeken en met een soort vergrootglas naar mijn paspoort. Na 20 min wachten zette de boos kijkende douane meneer de stempels in mijn paspoort en mocht ik door.
Vervolgens gingen wij richting de koffers die daar nog als enige op die band rondjes aan het draaien was. High five we hebben alles!Door de greenzone naar buiten waar de driver from the hospital ons stond op te wachten met een bordje. Alleen dacht ik dat mijn naam erop zou staan dus we keken wild om ons heen. Er was geen driver met mijn naam. Maar een driver met Anastasia haar naam in het Russisch. Na enige tijd wachten kwam hij naar ons toe en vroeg of ik Ashley heette. En zo hadden wij onze driver gevonden. De rit duurde lang want er was enorm veel file op de weg. We hebben er 2 uur over gedaan om aan te komen in het ziekenhuis.Daar mocht ik pap een knuffel geven die met de taxi naar zijn hotel werd gebracht en ik bleef alleen achter. Er werd een pcr test afgenomen en ik werd in een kamertje gestopt waar ik tot de volgende ochtend moet verblijven tot de uitslag bekend is.Er was geen glutenvrij eten meer voor mij. Dus ik heb zelf noodles gemaakt wat ik mee had uit de koffer. Ik ben rond 21:00 uur gaan slapen want ik was helemaal gesloopt van deze dag.
Heel veel sterkte en succes!!
Pfff, wat een gedoe allemaal weer. Hopelijk is je msbrein weer tot rust gekomen.
Veel succes en sterkte met alles wat nog komen gaat.
Het Ms-brein blijft overprikkeld. Ik hoop zo dat dat als eerste af gaat nemen. Ik kan zo moeilijk prikkels verwerken. Laten we hopen op betere dagen.
Liefs Ash.
Wat een verhaal Asley hoop dat vanaf nu alles gaat zoals jij dat wilt. En geen stress fijn dat je pa bij je is iemand van de familie altijd beter dan een vreemde.
Sterkte meid en heel veel geluk.
Dankuwel Judith. Ik denk aan u en hoop dat het met u ook een beetje gaat<3
Beste Ashley,
Wat een ellende met vooral veel wachten en zoveel stress omdat v deze behandeling nu alles afhangt ! Wat ben je moedig , ook mentaal omdat je idd moet los laten waar je geen grip op hebt . Zo vreselijk moeilijk . Ook dat je vader je daar achter moest laten lijkt me voor beiden zwaar . Hij mag hopenlijk erg veel bij je
Zijn . Veel sterkte en blijven duimen en kaarsje branden voor jou . Je kent me niet maar je 2 zussen wel , die hebben ooit hier gelogeerd . 😘
Lieve Tamara, Bedankt voor je berichtje. Het is inderdaad heel erg eenzaam, omdat mijn vader het ziekenhuis niet in mag. De enige mogelijkheid dat ik hem kan spreken en zien is via de Skype en als ik sterk genoeg ben buiten achter de tralies. Het is erg lastig om de voeding wat glutenvrij moet zijn los te laten. Je hebt er inderdaad geen grip op en hoopt dat ze het snappen. Ik heb het in ieder geval duidelijk gemaakt dat ik erg ziek wordt als ik het neem. Maar zorgt echt voor extra stress wat een ander niet hebt. Daar baal ik wel enorm van.
Liefs Ash
Lieve Ashley , las nu dat je vader niet naar binnen mag . Wat zal dat zwaar zijn voor beiden . Wat een geluk ook in deze tijd dat we kunnen beeld bellen en een gsm hebben waardoor je wel contract kan hebben . Tuurlijk baal je ervan dat je naast dit traject ook niet alles kan en mag eten . Het is te hopen dat ze dit inmiddels snappen en ietwat smakelijker eten kunnen maken voor je ! Veel sterkte voor jou en je vader maar ook je familie thuis
🍀😘
Wat een avontuur samen, maarrr jullie zijn er en hoop zo dat de behandelingen meevallen. En als jij je beroerd voelt dan leven wij met je mee en duimen zo voor jou ! Heel veel sterkte en kracht gewenst en bedenk dat je zo weer heerlijk over ons strand kan wandelen, geen pijn meer en je oude gezonde leven weer opnieuw kan beginnen. Dikke knuffel van mij.
Lieve Sandra, Daar gaan we voor. Ik hoop het ontzettend dat ik weer vrij en zorgeloos kan en mag bewegen!
Dankjewel dat jullie zo mee duimen. Die duimen zal ik nodig hebben.
Veel liefs Ashley
Lieve Ashley .
Er is weer een hoop gebeurd voor je eindelijk in Moskou bent aangekomen .
Maar jullie zijn er , dus weer een stap verder .
Veel sterkte en succes en we lezen met je mee !!
Dankjulliewel!
Hoi Ashley , mijn naam is John.
Mijn broer Arie heeft de dezelfde vreselijke ziekte MS. Met familie en vrienden hebben wij bijna het bedrag opgehaald voor de zelfde behandeling in Moskou en staat gepland op 10 januari. Hoop dat jij het niet vervelend vind als wij meelezen met jou verhaal.
Wij wensen jou heel veel succes met de behandeling en naar een betere toekomst.
Sterkte
Team help onze Aai.
Hallo John,
Nee zeker niet, ik hoop dat jullie er wat aan zullen hebben.
Ik ben meer actief op Instagram daar heb ik echt het hele proces bijgehouden en geef ik ook tips. Dat is te vinden op eenmeidmeteenmissie.
Ik hoop voor Arie dat het allemaal ook zo goed zal uitpakken.
Is dat proces ook ergens te volgen want dan ga ik dat natuurlijk doen!
Veel liefs van Ashley