Vier weken thuis alweer, een maand. Iedere week zien we vanaf nu wel progressie!
Zo kan ik: beter luisteren en concentreren (nog wel kort maar beter als 2 weken geleden) slaap ik beter, kan ik langer staan, kan ik stukjes los lopen in huis, kan ik mezelf wassen en afdrogen, kan ik mezelf aankleden en heb ik betere coördinatie.
De laatste week heb ik steeds dat ik ochtends niet lekker wordt na het douchen. We zijn nog aan het onderzoeken waar dat vandaan komt. Het is namelijk niet iedere dag. Ik krijg dan een raar gevoel in mijn hoofd. Duizelig, misselijk. Mijn bloeddruk en pols blijven daarbij normaal. Dus wat het is?
De healing van Maandag 29 november was gericht op mijn zenuwpijn in mijn rechterbeen en de botpijn in mijn linkerbeen. Na de healing had ik idd minder last van mijn pijn en was het meer op de achtergrond. Op dinsdag 30 november kwam de fysio en kwamen we erachter dat het misschien geen botpijn meer is, maar spierpijn. Mijn linkerknie is altijd mijn zwakke knie geweest. Twee operaties gehad, gescheurde kuitspieren en paar jaar geleden ook een pijn op die plek. Ik vroeg aan haar of dat het wellicht kon zijn.Paar jaar geleden liep ik ook bij de fysio voor die pijn. Ik heb weinig spierkracht, als ik val op de grond, kom ik niet meer overeind. Puur omdat ik zoveel spierkracht ben verloren. Het zou dus goed kunnen zijn dat alle spieren in mijn been verslapt zijn en dus de zeurende pijn weer terug bij af is. Dit heb ik toen opgelost door mijn bovenbeen spieren sterker te maken. Van de fysio kreeg ik er als oefening roeien bij in bed met een elastiek. En gingen we samen buiten lopen met de rollator door de straat. dit voelde fantastisch. Een stukje vrijheid. Wel schaamde ik mij enorm om langs de huizen te lopen. Ik liep dus in het donker, zodat ze mij niet zagen. Mijn partner( Sven), zei op gegeven moment jij denkt dat, want niemand zit met een verrekijker voor het raam te wachten totdat jij langskomt. We gaan nu overdag naar buiten. En eigelijk volgde ik hele trouw. En vanaf toen gingen we dus steeds overdag naar samen naar buiten.
Er word nog steeds voor ons gekookt, wat echt een aanrader is. Andere mensen willen graag helpen. Ik ben zo dankbaar voor de mensen die ons zo goed helpen hierbij! Hier help je ons enorm mee. Als Sven avonds thuiskomt van werk kan het direct die ping in en hebben we dat gedeelte gehad. Dan kan hij zich weer richten op mantelzorgen. Ik probeer hem daarmee te ontlasten. Hij is partner, mantelzorger en werknemer. De hele dag is hij bezig. Na zijn werk is hij weer mantelzorger. Het eten moet alleen nog wel glutenvrij zijn haha. Dus als je het aandurft!
Ik merk dat ik meer energie krijg. Ik kan een uur aan tafel een verslag tikken of mijn mail lezen. Ik plan activiteiten wel echt in. Ik zet dus echt een timer dat ik 60 min aan tafel zit en daarna moet ik weer liggen. Ik wissel deze houdingen af met het bed. Ik begon met 30 min, maar dat ging eigenlijk al de eerste keer heel goed. Ik wacht eigenlijk tot de boeman komt die me weer 5 stappen achteruit zet op het speelbord.
Ik ontvang nog steeds raambezoek op sommige dagen. Gelukkig is dit niet teveel en ligt dit verspreid over de week. Zo kwam mijn vriendin langs met haar zoontje en gaf me een onwijs lekkere muts. Mijn broertje kwam ook langs, dit omdat hij een opleiding doet waarbij je veel en dicht bij elkaar bent. Alle voorzorg voorop. Ik kan mij echt geen COVID permitteren. En waarom niet? omdat wij nog weinig afweer hebben. Wij hebben nog niet een groot genoeg leger om tegen de vijand (COVID) te vechten.
Ook zijn er dagen dat ik op ben, dat ik erachter kom dat ik teveel heb gedaan. Grenzen opzoeken. Voorheen ging ik altijd over mijn grenzen heen, maar wilde in mijn herstel echt focussen om onder mijn grenzen te blijven. Soms overheerst de vermoeidheid. Dan moet ik echt liggen, want ik functioneer niet meer. (slechter praten, slechter zien). Dit is onwijs confronterend en maakt mij dan erg verdrietig. Soms zit je erdoorheen en dat komt, omdat de weg ernaartoe al zo lang was. Zo keek ik zondag 5 december een film met mijn vriendin. 4 uur was ik aan. Praten, eten, filmkikken, opletten, concentratie. Dat was teveel, want erna was ik op en moest ik slapen. Dat zijn de momenten dat ik boos, verdrietig en gefrustreerd raak. De eerste vier weken ben ik veel op bed gebleven. Dit wilde ik bewust om echt mijn lichaam rust te geven. Ik krijg nu wat meer bewegingsoefeningen. Wat ik best spannend vind, want dat is veel intensiever.
Om die week af te sluiten kregen we onverwacht van de buren gerookte zalm van de barbecue. Halluja wat was dat lekker! We aten er frietjes uit de oven bij en sla. Het was heerlijk. Ik kan daar zo ontzettend van genieten. We leven nog steeds per dag, omdat ik verder vooruit niet durf te kijken. Morgen kan weer heel anders zijn.
Op naar week 5, we gaan weer voor meer progressie! Lets Go!