Na een erg slechte nachtrust werd ik helemaal uitgewoond wakker. Ik had tot 2 uur kunnen slapen, maar daarna dat gebonk uit je hart. Niet kunnen slapen van de adrenaline, maar wel doodmoe zijn maakte dat ik even niet wist wat ik met mezelf aan moest. Ik ben gaan wordfeuden en tiktokken en gelukkig was mijn vriendin nog wakker waar ik even mee kon appen. En om 3 uur. Snachts de tweede spuit erin. Toen viel ik rond 4 uur uiteindelijk in slaap tot 7 uur. En toen sukkelde ik opnieuw weg tot 08:30 en werd wakker van de dokter in de kamer. Vertelde dat ik last van mijn keel had en rug en heupen. Hij zei dat dit de griep verschijnselen zijn die bij die injecties horen. Je stamcellen die in je ruggenmerg zitten en door je hele lijf tussen je botten gaan nu bewegen en dat voelt als pijn. 
Ik loop nu tamelijk slechter dan voorheen, maar dat wordt allemaal wel beter. Na het ontbijt even met papa geskyped met mijn tante en oom, moeder en de hele familie. Waarna ik na het prednison infuus even een frisse neus ging halen. Onderweg kwamen Wendy en ik een Engels vrouwtje tegen waar we ook gezellig mee gesproken hebben. Het is fijn om te vertellen waar je mee struggelt en hun exact snappen wat je voelt. Die eindeloze vermoeide benen, waar je ochtends al mee opstaat. Oh i know what you feel. Dat praat zoveel makkelijk dan met je familie die zich alleen kan inleven. Maar niet snappen hoe confronterend het elke dag is. Wat wat hun doen kon jij een jaar of twee geleden ook. Ik heb Papa door de hekken nog even gezien en toen terug naar de kamer gegaan om uit te rusten. Ik had goddank een elektrische warmte kussen mee die nu tegen mijn rug aan ligt en zo de pijn wat afneemt. 
Ik nam alle medicatie om 22:00 uur in en toen de zuster om 22:47 de injectie weer zette was ik vlak daarna vertrokken. Ik heb de injectie van 03:00 uur amper gemerkt.  Slaappillen werken top!