14 oktober
De ochtend redelijk geslapen was redelijk fit. Ik wordt wel elke ochtend wakker met hoofdpijn, omdat het hier zo warm is. Dus ochtend eerst die ramen open om even te luchten.
Toen ging ik tijdens het ontbijt even het opgenomen gesprek analyseren. Zodat ik een goed stuk kon schrijven voor jullie ( zie vorige blog). Ik ben er nog steeds erg van aangeslagen dat ik zo slecht ben in zo een korte tijd. Ik weet dat ik het los moet laten en ik wist het. Ik wist dat ik slechter was. Ik riep namelijk niet voor niets steeds” cognitief gaat het niet goed jongens” verslikte me steeds, m’n handen deden zeer.  Een po vol urine tillen was mij veel te zwaar. En dan komt het bewijs, de uitslag, de keiharde waarheid.Ja, dat doet wat met me, dat breekt me. Dat hoe hard je vecht voor een zo normaal mogelijk leven. Je van binnen instort.

Ik ben zo ontzettend dankbaar. Nu nog meer dan ervoor dat jullie. Jullie allemaal je steentje hebben bijgedragen om dit te realiseren. Dankje dankjewel! Je hebt mijn hart
Om 10 uur werd er een infuus aangesloten en knalde het eerste prednison infuus erin. Direct voelde ik de ijzersmaak in mijn mond en de hartkloppingen op komen. Je wordt namelijk erg opgefokt en aangezet door die troep. Je hebt 5 min concentratie en een spanningsboog van een garnaal. Dat maakt dat je 5 min kleurt,5 min een spelletje speelt , 5 min serie kijkt. ( je weet niet wat je met jezelf aan moet). Dit is denk ik wel een goede voorstelling van wat het is haha.

Marcel Kers uit Den -Helder. Veraste mij, want die mocht uit isolatie! Heel leuk gekletst en geregeld dat hij in mijn rolstoel met mijn sjaal naar buiten kon om zijn vrouw te verassen! Echt zo leuk! De wegen zijn hier wel heel slecht dus echt met je rolstoel lopen is aardig zwaar met alle hobbels en gaten. Toen hebben we even onze ouders ontmoet.
Ook ontmoette ik eindelijk my girl Wendy! Daarmee heb ik al maanden contact. En we wisten dat we samen in de shit zouden zitten.Dat maakt het ietwat dragelijk. We weten dat we ziek gaan worden, maar het mooie is dat zij exact weet wat ik doormaak. Je kan het nog zo mooi uitleggen in blog. Maar mensen van buiten zouden dit nooit kunnen snappen. Wat hier soms gebeurt, hoe het gebeurt. Loslaten en over je heen laten komen is nog nooit zo reël  geweest.

In de avond een serie gekeken, maar werd gek van de hartkloppingen. Ik heb nog met Sven en Lisanne geskyped. Jip( onze kitten) reageerde op mijn naam en mijn gefluit toen had ik het even zwaar. Voor het slapen gaan kreeg ik een slaappil en de medicatie die ik in moest nemen. Om 23:00 uur de eerste injectie in m’n bovenarm voor de stamcellen op te wekken. In slaap gevallen en om 03:00 de volgende injectie. Ik heb tot 06:00 gedoezeld maar werd gek in bed. Je voelt je ontzettend opgejaagd en krijg nu al het opgeblazen gezicht. Maar hè het maakt me geen lazer uit hoe ik eruit ga zien. Als je maar beter wordt alles komt dan weer goed. Krijg je je haar terug, kan je sporten waardoor je kilo s eraf weer gaan. Krijg je je eigen benen weer terug. Geen zenuwpijn, geen problemen met plassen, geen krachtsverlies in mijn armen, geen problemen meer met woorden, geen stijfheid en ga zo maar door.
Slaaplekker